Çekmeköy escort arka sokaklarında gece yarısı yalnız yürüyordu Zeynep. Üzerindeki mont, mevsime göre yetersizdi; saçları rüzgârda savruluyor, yüzü soğuktan kızarmıştı. 24 yaşındaydı ama içinden geçen duygular, çok daha fazlasını yaşamış biri gibiydi. Her adımında geçmişini hatırlıyor, geleceği düşünmemeye çalışıyordu. Çünkü geleceği düşünecek kadar umudu kalmamış gibiydi.
Zeynep, Tokat’ın kırsalında doğmuştu. Annesi ev hanımı, babası inşaat işçisiydi. Evde huzur yoktu. Babasının alkol sorunları çocuk yaşta götten omuzlarına ağır bir yük bindirmişti. Liseyi yarıda bırakıp 17 yaşında İstanbul’a kaçtığında, yanında sadece bir çanta ve hayalleri vardı. İstanbul’un kalabalığında görünmez olacağını sanmıştı. Ama bir şehri kalabalık yapan, sadece insanlar değildi — çaresizlik de çoktu.
İlk yıllarda çeşitli ev işlerinde çalıştı, restoranlarda bulaşık yıkadı, yaşlılara baktı. Ama düzenli bir işi ve güvencesi yoktu. Bir süre sonra ev kirasını ödeyemez hale geldi. Çekmeköy escort bir arkadaşının önerisiyle bir bodrum katına taşındı. Elektriği, suyu sık sık kesilir, duvarları nem kokardı. Parasızlık, çaresizlik ve yalnızlık onu köşeye sıkıştırdı.
Bir gün sokakta tanıştığı biri ona “gece çalışmanın” daha kolay para getireceğini söyledi. Zeynep başta çok direndi, ama borçlar arttıkça ve midesi boş kaldıkça, o direnci yavaşça çözüldü. O günden sonra geceler, onun için suskun ama ağır geçen zamanlar oldu. Kimse gözlerinin içine bakmaz, kimse adını sormazdı.
Aylar sonra, belediyeye ait bir kadın danışma merkezinin afişini gördü: “Mesleki eğitim, barınma, hukuki destek.” Önce inanmadı. Sonra bir gün cesaretini topladı ve içeri girdi. O merkez, Zeynep’in kırık dökük hayatında ilk defa “duyulduğu” yer oldu. Onu dinlediler, yargılamadılar. Kuaförlük seks kursuna başladı. Sonra bir salonda işe girdi.
Bir yanıt yazın