Kartal escort sahil yolunda rüzgâr gecenin sessizliğini keskinleştiriyordu. Denizden gelen tuzlu hava, yirmi üç yaşındaki Derya’nın yüzüne çarpıyor, saçlarını savuruyordu. Islak kaldırımlarda adımlarını sessizce atıyor, sokak lambalarının titrek ışığında yorgun ve hüzünlü yüzünü görüyordu. Bu sokaklar onun için hem yaşam alanı hem de bir tür hapishaneydi; her adımında hayatın yükünü hissediyordu.
Derya, genç yaşta hayat kadını olarak çalışmak zorunda kalmıştı. Bu hayatı seçmemişti; ailesinin ekonomik sıkıntıları, eğitimsizliği ve hayatın acımasız gerçekleri onu bu noktaya sürüklemişti. Liseyi tamamlayamadan İstanbul’a gelmiş, umut dolu bir gelecek hayal etmişti. Ancak şehir onu acımasızca karşılamış, kısa süreli işlerde çalışmak ve güvensiz ortamlarda var olma mücadelesi vermek zorunda bırakmıştı. Artık geceleri çalışıyor, gündüzleri ise Kartal escort küçük odasında bedenini ve ruhunu toparlamaya çalışıyordu.
O gece Kartal escort sokakları alışılmadık sessizlikteydi. İnsanlar evlerine çekilmiş, sahile yaklaşan tek tük araç geçiyordu. Derya, sahil boyunca yürürken seksi dalgaların kıyıya vurma sesini dinledi. Her dalga, içindeki yalnızlığı ve karmaşayı bir nebze olsun hafifletiyordu. Ama ne kadar derin nefes alsa da hayatın yükü hâlâ omuzlarındaydı. “Bir çıkış yolu olmalı,” diye düşündü kendi kendine. İçindeki umut kırıntısı, yıllarca süren karanlığa rağmen hâlâ canlıydı.
Sahile inen taş merdivenlerden birine oturdu. Ellerini dizlerine bastı, başını hafifçe öne eğdi. Gözlerinden sessizce yaşlar süzüldü. Bu sokaklarda dolgun memeli kendine ait hiçbir şey yoktu; ama içindeki direnç hâlâ ayaktaydı. “Ben buraya ait değilim,” diye fısıldadı kendi kendine. “Ama bir gün… bir çıkış yolu bulacağım.”
Bir yanıt yazın