Meryem, 25 yaşındaydı. Kartal escort dar arka sokaklarında, dış cephesi yıllar önce boyanmış ama çoktan çatlamış bir apartmanın en alt katında tek başına yaşıyordu. Sabahları erken kalkar, her gün aynı yokuşu çıkıp Kartal sahiline kadar yürürdü. Sessizdi. İnsanların yüzüne nadiren bakar, adımlarını hep aynı tempoyla atardı. Çünkü alışmıştı; görünmeden yaşamak ona zarar vermiyordu, hatta koruyordu.
Bir zamanlar Cerrahpaşa’da hemşirelik okuyordu. Sessiz, çalışkan bir öğrenciydi. Derslerinden geri kalmaz, hafta sonları ek işlerde çalışırdı. Ama hayat, planlar sormadan yön değiştirir. Annesi beyin kanaması geçirip yatağa mahkûm kalınca, Meryem okulu bırakmak zorunda kaldı. Evdeki tek çalışan oydu artık. Babası yıllar önce başka bir şehirde yeni bir aile kurmuş, Meryem’e ve hasta annesine yalnızca sessizlik bırakmıştı.
İlk işini bir temizlik şirketinde buldu. Ardından yaşlı bakımı, sonra gündelik işlerde temizlik… Ama yetmedi. Elektrik faturasının kesildiği bir akşam, karanlıkta otururken “son çare” olarak gördüğü o numarayı aradı. Daha önce bir müşterinin teklif ettiği ama reddettiği o dünyaya bir adım attı: geceleri başkalarının hayatlarına dokunarak, kendi hayatından biraz daha uzaklaşarak yaşamaya başladı.
Seni Bekliyorum
İlk geceyi hâlâ hatırlıyordu. Kartal’da küçük, bakımlı bir oteldeydi. Odaya girdiğinde aynaya bakmadı. İş bittiğinde cebine koyduğu para ağırdı. Evde annesine ilaç, kendine sessizlik aldı o parayla.
Haftalar geçti, bu iş düzenine dönüştü. Gündüzleri annesine bakıyor, geceleri yabancı adreslere gidiyordu. Bir gün, Kartal escort sahilinde yürürken sahilde kitap okuyan bir kıza denk geldi. Kızın yanında yere düşen defteri uzattı. Kız teşekkür etti ve “Siz de yazıyor musunuz?” diye sordu. Meryem yalan söylemedi: “Eskiden yazardım.” Bu kısa cümle geçmişin kapısını araladı.
O gece eve döndüğünde defterini buldu, sayfalarını çevirdi. En son yazdığı tarih, annesi hastalanmadan önceydi. Kalemi eline aldı, uzun süre sadece bekledi. Sonra yazmaya başladı: korkularını, yorgunluğunu, geceleri, annesini, yalnızlığını… Sayfalar doldukça, içi biraz hafifledi.
Meryem, yavaş yavaş geceleri bırakmaya karar verdi. Yazdıklarını bir forum sitesinde anonim olarak paylaşmaya başladı. Beklemediği kadar çok insan okudu, yorum yaptı. Bir yayınevi mesaj attı: “Gerçek bir hikâye yazıyorsanız, bu anlatılmalı.”
Bir yanıt yazın