Kartal escort sokaklarında gecenin soğuğu ağır ağır yayılırken, sokak lambalarının titrek ışıkları kentin yorgun yüzünü ortaya çıkarıyordu. Yirmi iki yaşındaki Melis, bu ışıkların altında yürürken montunun cebine es sakladığı elleriyle üşümekten çok, hayata karşı duyduğu kırgınlığı saklamaya çalışıyordu. Bu semt, her ne kadar kalabalık olsa da, Melis’in kendini en yalnız hissettiği yerdi. Çünkü insanlar yanından geçerken onu görmüyor, görseler de anlamıyordu.
Melis, birkaç yıl önce ailesinden kopmak zorunda kalmıştı. Evdeki çatlak sesler, geçimsizlikler, bitmek bilmeyen tartışmalar onu genç yaşında sokaklara itmişti. Sahip olduğu tek şey küçük bir sırt çantası ve içinde kucaktan inmeyen sakladığı birkaç fotoğraftı. Hayat kadını olarak çalışmaya başlaması ise hayal bile edemeyeceği kadar sert bir dönemin başlangıcı olmuştu. Ne bir planı vardı ne de kaçacak bir evi… Hayat onu bir köşeye sıkıştırınca, o da ayakta kalmak için mücadele etmekten başka bir yol bulamamıştı.
Kartal vip escort sahilinin rüzgârı yüzüne çarparken içindeki düşünceler birbirine karışıyordu. Her gece aynı döngü: Yargılayan bakışlar, duymazdan gelen insanlar, kimi zaman kaba sözler… Ama Melis yine de pes etmiyordu. Çünkü içindeki ufak bir ses her zaman fısıldıyordu: “Bir gün buradan çıkacaksın.”
O gece uzun bir mesainin ardından yorgun adımlarla evine dönüyordu. Yaşadığı yer denize uzak, eski bir apartmanın en üst katındaki küçücük bir odaydı. Merdivenleri çıkarken her basamak gıcırdıyordu, tıpkı ateşli içinde biriken umutların yavaş yavaş sızlaması gibi. Odaya girince ilk yaptığı şey pencereden dışarı bakmak oldu. Pencere, uzaklardan havalimanına doğru giden uçakları gösteriyordu. Melis için o uçaklar özgürlüğün soyut bir sembolüydü; hiç binmemişti ama bir gün bineceğine inanmak istiyordu.
Bir yanıt yazın